Enthousiasme

Op deze prachtige morgen tuur ik naar buiten. Wat een rust. Het zonnetje schijnt, niks te klagen zou je zo zeggen. Dat heb ik dan ook niet. Ach, toch wel. Ik moet strakjes voor een paar uurtjes werk naar Gouda en daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Zo kwam het dat ik zojuist gebeld werd of ik 2 uurtjes eerder kon beginnen, en voor het eerst was mijn antwoord anders dan "Ja". Normaal gesproken zou ik zeker wel bevestigend hebben geantwoord als mijn kinderlijke enthousiasme wat vaker beantwoord zou zien worden door mijn werkgever. Nu zijn ze daar bij Lidl niet zo sterk in, en dat is toch ook een van de redenen van mijn vertrek. Maar als ik eerlijk naar mezelf de afgelopen week kijk is er eigenlijk helemaal geen sprankje van enthousiasme te vinden om in Gouda de vakken te vullen, achter de kassa te kruipen (ja, echt waar... ook ik) of om mezelf voor een paar grijpstuivers in het zweet te werken. En is dat raar?
Ik denk het niet. Ik heb immers een nieuwe baan in zicht waar ik me vol overgave in ga storten in de hoop dat mijn enthousiasme aanstekelijk werkt bij de mensen om me heen. Maar... toch is het nu vreselijk om toch iets van 'vuur' aan de dag te leggen om ook de laatste loodjes tot een goed einde te brengen. Ik heb zelfs met de gedachte gespeeld me lekker ziek te melden de laatste dag(en), en ik schaam me er voor. Maar goed, wie wordt er dan wel enthousiast van een laatste werkdag van 7:00 tot 19:30, op een zaterdag? Ik niet. Sorry.

Nieuwe Baan

Of eigenlijk toch weer niet..?
Ach, eigenlijk ben ik de afgelopen week behoorlijk heen en weer geslingerd. Vreemde zaken deden zich voor, en eigenlijk zou in het leven van een gelovige helemaal niets vreemd moeten zijn.. Als je eenmaal het leven van de zekerheid van een God die zo van je houd dat Hij zichzelf voor jou gegeven heeft, dan zou je eigenlijk nergens meer aan moeten twijfelen, toch? Nu is het ook niet zo dat ik twijfel of twijfelde, maar toch.
Afgelopen weekend ben ik met de jeugd van onze kerk op stap geweest. Zo kon het zijn dat een kerkuil met de kerkuilskuikens in een auto pad gingen om elkaar -en vooral God- beter te leren kennen. Zo kwam ik op het meer dan briljante idee om nu toch eindelijk maar eens een radio in het autootje te laten zetten, en waar kon ik beter advies krijgen dan bij m'n oud-collega's van de Media Markt. Naar alle waarschijnlijkheid konden ze hem daar er vast ook wel voor een zachter prijsje voor me inknallen, dus... Het was eigenlijk zo gepiept. Dus zo konden de uil en zijn kuikens al zingend op pad naar Braboland. Hetgeen een geweldig succes werd. (zie ook www.be1.nu)
Maar eigenlijk gebeurde er daar iets anders. De verkoopleider sprak me aan over de koetjes en kalfjes en of ik het nog naar m'n zin had bij Lidl. Dat had ik wel, maar het reizen was ik zo onderhand beu geworden. En zo raakte we aan de praat. "Er kan gepraat worden en bepaalde zaken kunnen best zwart op wit." "Nou dan wil ik best praten..." En zo werd ik al 's avonds gebeld of ik wilde komen praten. Ik heb eerst geweldig genoten van het jeugdweekend en ben op maandag gaan praten. We waren er al vrij snel uit. Van de week ga ik tekenen.
Vreemd allemaal... Maar daarom juist wel gaaf.


Rocco