Abraham - ga uit!

De vorige post is nog niet droog en daar komt de volgende.. He, zo hoort het, hoor ik iemand denken. De laatste dagen ben ik wat uit het lood geslagen en eindelijk weet ik waar het mee te maken heeft.
Ik ben gevraagd om voor de jeugdgroep United in Christ een praatje (zo noemen ze het zelf) te houden en op de een of andere manier wordt ik (weer) bepaald bij mijn grote geloofsvriend Abram die op reis gaat, die een radicale keuze voor God maakt en op reis gaat naar een land wat hij niet kan zien. Het is te lezen in Genesis 12:1-5. Waarom vraagt God dit? Omdat God dat van hem verlangd. Meer uitleg lijkt hij niet te krijgen, maar is dat ook zo? Ik heb hier al twee keer eerder over gesproken en het is dan ook een bijbelgedeelte wat me meer dan boeit. De man Gods staat voor een dilemma. Een keuze. Moet hij gaan? Moet hij zijn huis en haard verlaten en deze God, die hij verder volgens de tekst niet lijkt te kennen, volgen naar een land waarvan hij de horizon nog niet ziet?
God vraagt ons als gelovigen om gelovig te zijn en om gelovig te gehoorzamen wat hij van ons vraagt. Maar dan toch... De grond waar we ons bevinden is vruchtbaar en we hebben geen gebrek. Wat is dan toch de reden dat hij gaat? Omdat God hem iets beters beloofd. De grote God wordt persoonlijk met Abram en wil hem een belofte geven en hij wil hem zegenen. God zelf geeft aan dat hij Abram (nog geen Abraham) gaat gebruiken in zijn plan met de wereld. 'door u zullen alle volken op de aarde gezegend worden..' En Abram gaat.. Neemt have en gort mee en trekt naar het land van de belofte, waar hij alleen als een vreemdeling doorheen mag trekken. Maar... Romeinen 4:3 zegt: "Abraham geloofde God, en het werd hem tot gerechtigheid gerekend." God rekent het geloof van de mensen die Abrahams radicale geloofskeuze willen volgen tot gerechtigheid.
Ik wilde dit projecteren op die radicale jongeren die vandaag een radicale geloofskeuze willen maken en anders willen zijn in de wereld van vandaag. Die weg willen gaan van Babel en op willen naar het Beloofde Land. En het is goed om daar met ze over na te denken.
"Maar goed, hoe sta je er zelf in, Abraham?" is de vraag die ik van bovenaf gesteld lijk te krijgen. Ik zal het toelichten. Het lijkt er op dat er deuren in de verte lijken open te gaan en deuren dichtbij dicht. We zijn pas gestart met een vriendenkring en we ervaren het feit dat we veel (en vooral ook onverwachte) steun en medeleven uit de verte krijgen als een enorme zegen. Van dichtbij (lees: verwachte) op dit moment zo weinig. Het is een hele rare gewaarwording en eerlijk gezegd doet het ook wel een beetje pijn, maar ook hierin ervaren we dat God ons wil leren om op Hem alleen te vertrouwen en het van Hem te verwachten. Dat doen we dan ook!
Maar... Vraagt God ons om vandaag onze spullen geestelijk te pakken en op te gaan naar nieuwe weidegrond? Het lijkt er steeds meer op. God weet het. En deze Abram wil volgen.

Gods zegen!